عمياء دخلت حياتي

يانعمت فحكت ليه انه كان بيسأل على ندى واول ما قولت له انا نعمت وندى جوه أأمر من بعدها ما حستش بحاجه قال يبقى هيا جارتنا اللى بعتاه مادام جى ليكى مخصوص فقالت ندى ويمكن حد من أعداء والدى اللى كان بيقول عليهم فقال يمكن بردو واكيد انا هعرف ولو جارتنا هيا السبب حسابها معايا عسير ندى قالت ولا حساب ولا غيره يالا نمشي من هنا قال احمد حضرى يانعمت الحقائب وانا هحضر حاجتى ونزلوا وهما فى الطريق افتكرت ندى كلام الشاب اللى حاول ېتهجم عليها وقالت احمد انا افتكرت حاجه فقال قولى حاجة ايه قالت الساڤل ده كان بيقول انه اتفق مع واحده على أجر عشان يعمل كده فيا احمد قال يبقى شكى فى محله وانا هوريها المجرمه دى وكلن الشاب ده رجع للجاره وعرفت منه إن العمليه ما تمتش فقالت له ما فيش اى حاجه من اللى اتفقنا عليها الا لما تخلص الاتفاق ان تفضل تحت العماره مراقبهم كلهم لحد ما تحدد الوقت المناسب ولما شافهم نازلين بحقائبهم راح وراهم عشان يعرف هما رايحين فين واحمد وندى مش حاسين بأى حاجه وافتكروا انهم خلصوا منها وصل احمد وندى ونعمت الشقه ونزلوا أمام العماره واتجه احمد تجاه البواب وقال له ان في شقه بأسم والد ندى وانه كان معرفك ان حد هيجى من طرفه عشان يقعد فيها ودى ندى بنته فقال له ايوه يابيه انا منتظرك من وقتها اتفضل يا بيه اتفضل وراح شايل الحقائب هو ونعمت وطلعوا والشاب خلهم طلعوا والبواب معاهم وطلع يشوف هيدخل أنهى شقه ولما دخلوا الشقه نزل بسرعه قبل ما ينزل البواب ويشوفه وراح علة الجاره وقال ليها انهم سابوا العماره هنا وراحوا قعدوا فى عماره تانيه قالت وعرفت مكان العماره دى قال طبعا يأست الكل قالت بص انا محدش ياخد منى لقمه كانت فى ايدى انت لازم تنفذ اللى قولتلك عليه فقال وليه بس ما هو كده كده مشي ومش راجع تانى سواء كده ولا كده ما تخليكى فى إللى معاكى ياست الكل فقالت ايه ياولا انت هتنزل عليا انا ولا ايه اللى بقولك عليه تعمله والا لو انت مش قد الموضوع اشوف غيرك قال لا غيري ايه كله هيتنفذ حسب الأوامر فقالت فى بالها ابقى اشبع بيها بقى بعد ما اخليهالك معيوبه 

احمد قبل ما البواب ينزل قال له بص احنا ما نعرفش حد ولا حد يعرفنا غير والد ندى وطبعا انت عارفه قال البواب ايوه طبعا يابيه فقال يبقى ما فيش ما خلوق يسأل على حد فينا وتقوله اننا هنا أو تسيبه يطلع انت فاهم ولو حصل اى حاجه ده رقمى ترن عليا وانا هكلمك علطول فاهمني كويس انا مش هأكد عليك تانى وما تتحركش من أمام الباب لأى سبب فقال هو فى ايه يابيه قال احمد اسمع الكلان وبس قال حاضر يابيه والشاب نازل بيقول فى باله هو فى ايه وانا كنت ناقص ايه البلاوى دى وبعد ما استريحوا 
قال احمد ها مبسوطه كده ونفسيتك مستريحه قالت ندى اه الحمدلله بس فى حاجه تانى قلقانى 
قال احمد ايه تانى 
قالت ندى عاوزة اكلم بابا واطمن عليه معرفش ما كلمنيش ليه من وقت آخر مره
احمد قلق وقال فى باله ربنا يستر وتكون العمليه نجحت ويكون بس لسه مافقش ولا حاجه وعشان كده ما اتصلش ربنا يستر 
وقال لندى عادى يا ندى ما تنسيش انه رايح لشغل واكيد مشغول بس ما تقلقيش نفسك على الفاضى
قالت ندى مش عارفه ليه قلبي مش مستريح كلام بابا معايا مخليني حاسه ان في حاجه غلط 
احمد ولا فى حاجه غلط ولا حاجه انتى بس اللى شكلك قلوقه شويه 
ندى ما تنساش ان ماليش غيره فى الدنيا وهو عينى اللى بشوف بيها
احمد ربنا يحفظه ليكى
ولسه هيقول ملكيش غيره فى الدنيا امال انا رحت فين مسك نفسه وسكت وراجع نفسه ايه اللى كنت هتقوله يا احمد طول عمرك تقيل وعارف بتقول ايه ما لك الأيام دى متلخبط كده